SPIRIT

Ik heb een heel mooi blousje, hij is van zijde en past goed bij mij en mijn huid.

Zacht roze kleur, warme tint. Een warme uitstraling. Ik voel me goed.

Het blousje geeft mij wie ik ben. Ik ben mijn blouse.

Zonder mijn blouse ben ik en voel ik mij kwetsbaar. Wie ben ik dan?

Ik heb, dus ik ben.

Ik heb een simpel shirtje, hij is van katoen.

De kleur past minder, ik ben minder mooi.

Ik voel me bevreemd maar niemand lijkt dit te zien, het leven gaat gewoon door.

Ik ben nog steeds, maar voel me iemand anders.

Ik heb minder, dus ik ben minder?

Niemand echter lijkt dit te vinden behalve ikzelf.

Terwijl de tijd verstrijkt heb ik meer spullen. Ik heb dus ik ben?

Ik heb meer, maar ben steeds minder.

Hopelijk is de tijd aangebroken voor minder hebben en meer zijn.

Je gaat zitten en kijkt me aan, een scheve glimlach op je gezicht. Je mond lacht, je ogen doen niet mee. Je zegt alles te willen en bijna alles te hebben. Een carrière, mooi huis, veel vrienden, drie kinderen en je wilt ook gelukkig zijn.

Alleen dat laatste bezit je nog niet terwijl de tijd je ontglipt. Een paar grijze haren heb je ontdekt toen je in de spiegel keek en dat was de druppel.

Nu zit je hier en je huilt. Waarom lukt het iedereen wel om gelukkig te zijn, zelfs met minder dan wat jij hebt? Wat is er van je geworden? Je trekt bijna de paar grijze haren, die je bezit, uit je hoofd.

Het leven als een schaakspel en ineens sta je schaakmat, klem, reddeloos verloren. Het doel allang bereikt of er te ver vandaan gedreven. Van alles hebben moet je weer terug naar de basis. Naar wat is het dat jou gelukkig maakt?

5 minuten zeg je. 5 minuten per dag. Als het me al zou lukken minimaal 5 minuten per dag alleen te zijn, niet te zorgen voor anderen en dat alles even mag zijn. Alles verwerken van wat er die dag is gebeurd. Dat zou me al gelukkig maken.

Het effect van deze 5 simpele minuten. Is het werkelijk zo simpel?

Wat heb jij nodig om gelukkig(er) te zijn?

Op een drukke dag als huisarts zie ik al gauw zo’n 20-30 mensen. Ik luister, observeer en geef mijn aandacht. Die aandacht is gratis en voelt niet zo bijzonder.

Maar hoe bijzonder deze aandacht is, besefte ik door een wat oudere gezette man. Deze man kwam vaak op het spreekuur, hij had vele klachten. Hij was ook ernstig ziek, dus reden te meer om onderzoek te doen. Ik luisterde, was begripvol en stemde toe. Tot frustratie van beide kwam er steeds niks nieuws uit. De specialisten konden niks meer vinden dan wat er al was.
Toch had de man meer last en kwam hij nogmaals naar het spreekuur.

Ik gooide het over een andere boeg en legde hem uit hoe het lichaam zichzelf ziek kon maken door stress. Dit verhaal had deze man al vaker gehoord, en was teleurgesteld. Ikzelf vond het ook een frusterend gesprek. Ik wilde hem graag helpen maar hoe meer ik sprak hoe meer we tegenover elkaar kwamen te staan.

Maanden zag ik hem niet. Ik dacht, hoopte misschien, dat het beter met hem ging. Daarna was hij er ineens weer en wilde met me praten.
Het laatste gesprek had hem niet goed gedaan, hij durfde niet meer te komen. Zijn vrouw wilde niet naar hem luisteren en hij had geen kennissen of vrienden om hem heen. Hij wilde wel een hondje, maar het uitlaten zou niet gaan vanwege zijn ziekte. Hij was en voelde zich erg alleen, onbegrepen door zijn naaste.

Ook al zei hij het niet met zoveel woorden, ineens begreep ik het. En er ging een schok door mij heen. Die aandacht, dat luisteren wat voor mij zo gewoon was, was zijn alles, een rotsblok om aan vast te klampen in zijn zware bestaan. Zijn omgeving deed dit niet, en ineens deed ik dit ook niet meer. In plaats van beter, ging het slechter met hem en voelde hij zich eenzamer dan ooit.

Door hem heb ik leren begrijpen dat aandacht krijgen niet zo gewoon is, dat ook dat een belangrijk medicijn kan zijn. Nu komt hij af en toe en luister ik vooral. Soms doen we nog wat onderzoek, voor de zekerheid. Maar dat daar niks uitkomt is minder belangrijk dan dat ik hem gewoon serieus neem.

Afgelopen februari ben ik bevallen van een gezonde zoon. Op het moment dat de navelstreng was doorgeknipt moest ik accepteren, na hem 9 maanden bij me gedragen te hebben, dat ik hem meer en meer moet loslaten. De eerste nacht in zijn eigen bedje, daarna in zijn eigen kamer en dan nu ook het kinderdagverblijf. Steeds een stap verder. Dat is goed voor hem en uiteindelijk ook voor mij. Ook al kan je de ontwikkelingen bijna niet bij benen. Opeens duwde hij me van zich af in de draagzak! ‘Mam, veel te dichtbij’ leek hij te zeggen ‘ik wil de wereld zien’. En daarmee zette hij zijn eerste kleine stappen naar ‘onafhankelijkheid’.

Deze week kwam er een moeder met een zoon van 17 op mijn spreekuur en trof ik hetzelfde patroon aan. Zoon zag het nut niet van een diploma en moeder wilde hem graag behoeden voor een leven zonder. Leren loslaten, accepteren dat kinderen keuzes maken die niet de jouwe zijn.

Ik hoorde laatst dat het belangrijkste wat je je kind kunt moet bijbrengen is de kunst van het ‘falen’. Laat je zoon of dochter fouten maken zodat deze oplossingen weet te vinden welke wel werken en hij of zij weet waarin hij/zij goed in is. Te veel behoeden voor ‘ongelukkig’ of ‘geen succes’ zorgt juist voor volwassenen die niet weten hoe ze met tegenslag om moeten gaan.

Van je fouten kun je leren!

Soms ontmoet je mensen die een diepe indruk op je maken, je meteen in je hart sluit en je inspireren om zómaar een stukje te schrijven. Een paar weken geleden overkwam dit mij!

“Vandaag zat je daar, stilletjes in je stoel voor het raam. De radio met het laatste nieuws dreunde door je kleine kamer in het verzorgingstehuis op 5 hoog. Je had geen zin in het getuttebel in de woonkamer beneden en lachte naar me.
De eerste wereldoorlog maakte je mee, je verloor een kind en je man. Ik verloor mijn besef van tijd. In gedachten nam je me mee naar een ander bestaan. Eentje die je zorgvuldig met je meedroeg en de warme sprankeling in je ogen zachtjes deed opleven. Met plezier ontsnapte ik minutenlang uit de greep van mijn nauwkeurig volgebouwde agenda. Wat een verademing! Nieuwsgierig vroeg ik door.
Je vertrouwde mij toe dat als je in deze tijd jong was geweest, je de lucht was ingegaan, als piloot, dan wist je het wel! Je glunderde en kwebbelde er naarstig op los. Alsof je wist dat de tijd ons spoedig zou inhalen. Ondertussen vroeg ik hoe het deze week met je ging. Je had niks te klagen en het wondje op je been genas.
‘101 jaar worden en glashelder zijn, hoe doe je dat?’ vroeg ik tenslotte en je antwoordde: ‘ik was een vrolijk kind en dat ben ik altijd gebleven!’ Zo simpel kan het leven dus zijn.
Nog even legde ik mijn hand op de jouwe, een dankbare blik volgde en zoeff weg was ik, onderweg naar mijn volgende visite. Een glimlach in mijn hart en een zee aan ruimte in mijn hoofd rijker.
Dankjewel lieve stoere dame in je stoel voor het raam. De volgende keer dat ik de lucht in ga, denk ik jou achter het stuur.
Je dokter voor 1 dag.”

Terwijl er steeds meer onderzoeken worden gedaan naar nog betere medicijnen en wetenschappelijke bewijzen, groeit de belangstelling voor yoga, mindfulness en alternatieve geneeswijzen. Onder de artsen is nog veel kritiek; maar ik hoor ook steeds meer positieve geluiden.

Voorstanders zeggen dat, waar de conventionele geneeskunde faalt, de alternatieve geneeskunde het effectiefst is; o.a. bij chronische ziekten.

Er is een trend gaande; ‘integrale of integrative medicine’ welke de beste westerse en de beste alternatieve behandelingen wilt combineren.

Ik citeer vanaf Nikim.nl

Integrative Medicine is wereldwijde beweging waarbij de relatie tussen behandelaar en patiënt een belangrijke rol speelt. Uitgangspunt is dat de wisselwerking tussen lichaam en psyche wordt erkend en betrokken bij preventie en herstel van ziekte. Integrative Medicine focust op de minst invasieve, minst toxische en goedkoopste methode om gezondheid te stimuleren en combineert reguliere en complementaire technieken. Bij het streven naar zo goed mogelijke genezing worden naast het lichaam ook andere aspecten van de persoon betrokken.  NIKIM wil deze interessante ontwikkeling steunen en stimuleren door de initiatiefnemers bij elkaar te brengen, best practices uit te wisselen, en te komen tot een strategische route voor verspreiding van de visie van Integrative Medicine in de Nederlandse gezondheidszorg.

Eigen verantwoordelijkheid
Binnen de visie van Integrative Medicine wordt de eigen verantwoordelijkheid van de patient voor zijn of haar gezondheid en behandeling erkend. De patiënt wordt dan ook actief bij de behandeling betrokken in zowel preventieve zin als bij herstel van ziekte. Veel onderzoek heeft duidelijk gemaakt dat die aspecten ook een grote invloed hebben op gezondheid. Belangrijk daarbij is dat de patiënt zelf ook aangereikt krijgt wat hij/zij kan bijdragen aan een zo goed mogelijke balans; zowel in preventie als herstel van ziekte. Binnen Integrative Medicine ligt de nadruk niet op ziekte,en bestrijding van symptomen, maar op gezondheid, welbevinden, met uitbreiding naar behoud en herstel van vitaliteit en zingeving. Regulier gebruikte methoden worden daarbij geïntegreerd met evidence based complementaire technieken.

Mogelijkheden verkennen
In de VS werken ruim dertig medisch academische centra samen aan de ontwikkeling van Integrative Medicine door middel van onderzoek en opleiding. Ook in Europa, met name in Duitsland en Engeland vinden ontwikkelingen plaats vanuit Integrative Medicine. Ook ziekenhuizen in Nederland verkennen de mogelijkheden van Integrative Medicine of onderzoeken of ze op dit gebied iets kunnen opstarten. Diverse instellingen voor ouderenzorg in Nederland passen complementaire zorg al toe in de praktijk. In december 2006 verscheen bij Uitgeverij Elsevier het eerste leerboek Inleiding in de complementaire zorg voor (aankomend) verpleegkundigen. Artsenorganisatie KNMG volgt de toepassing van complementaire technieken in de reguliere zorg met belangstelling en organiseerde in het terugkerend congres Fusion .